Kiedy niespełna 4 letnie dziecko usłyszy słowo Mikołaj skacze , cieszy się a w jego oczach widać blask zaś Julitka na ów słowo nie zareagowała , ledwo rzuciła na mnie okiem . Ale jak kiedyś czytałam w jakiejś psychologicznej książce , że czasem aby coś się utrwaliło w główce naszych chorych dzieci potrzeba mocnego bodźca . I tegoroczne Mikołajki takie się okazały . . . Zaczeło się od przedszkola gdzie dwukrotnie zawitał ,,dzida,, ( bo tak został przed malutką nazwany dlaczego do dziś nie mam pojęcia ). I w sumie myślałam, że tutaj skończy się historia się skończy ale było zupełnie odwrotnie .Do głowy przyszło mi zdanie które gdzieś kiedyś czytałam ,, że przyjaciele to anioły które pomagają nam latać kiedyś nasze skrzydła opadły ,,. Nie wiem o dokładnie osłabiło moje wewnętrzne skrzydła ale ten rok był długi i ciężki przeplatany naprzemiennie smutkiem , nadzieją , goryczą i łzami a musiałam już zbierać nowe siły bo lada chwila zbliżał się termin rezonansu Julitki.
I wtedy właśnie w naszym życiu pojawiła się Aga ze swoją córką Martynką i swoim znajomym Fantomasem postanowili wspólnymi siłami razem i innymi ludźmi o dobrych i wrażliwych serduszkach stworzyć Julitce Mikołaja którego zapamięta na długo , zaś ja przestałam się twardo trzymać zasady ,, licz TYLKO na siebie ,, bo może warto dać sobie pomóc ? Tak więc nasze Mikołajowe przyjechały do nas samochodem bo prezenty by się w saniach nie pomieściły . Malutka była zaskoczona ale przeszczęśliwa i nie wiedziała gdzie rączki wsadzić a bardzo chciała zobaczyć wszystko . Oczywiście Julitka nie chciała puścić dziewczyn do domu . Czasami też w wyjątkowe dni można wyjątkowo zakończyć dzień , pozwoliłam Julitce wyjątkowo nie sprzątać zabawek bo widziałam że ledwo stała na nóżkach
I takim sposobem mamy nasz mały rekord godzina 18.00 Julita śpi . Po wstępnym uporządkowaniu pokoju również położyłam się na łóżko nie mogłam się nadziwić , że w tak podłym świecie w którym nawet o rehabilitacje trzeba walczyć zębami i pazurami ( i to nie jest przenośnia ) można spotkać tak dobrych ludzi .
Zaczeło się od przedszkola gdzie dwukrotnie zawitał ,,dzida,, ( bo tak został przed malutką nazwany dlaczego do dziś nie mam pojęcia ). I w sumie myślałam, że tutaj skończy się historia się skończy ale było zupełnie odwrotnie .Do głowy przyszło mi zdanie które gdzieś kiedyś czytałam ,, że przyjaciele to anioły które pomagają nam latać kiedyś nasze skrzydła opadły ,,. Nie wiem o dokładnie osłabiło moje wewnętrzne skrzydła ale ten rok był długi i ciężki przeplatany naprzemiennie smutkiem , nadzieją , goryczą i łzami a musiałam już zbierać nowe siły bo lada chwila zbliżał się termin rezonansu Julitki. 
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz